Poepsimpel. Leuke kritische kijk siert Arne Sierens en Cie Cecilia.
Af en toe groen lachen om niet te moeten huilen. Arne Sierens heeft het in Poepsimpel over een gezinssituatie waar er meer dan één schoentje wringt. Dat komt wel meer voor en niemand ligt er wakker van tot iemand achter de gordijnen spiedt. Sierens benut drie uitvergrote doeken als een draaiend decor. Molenwieken die het leven malen van een welstellende vader, een nieuwe rijke, een kasteelheer zeg maar, die zijn domein wil verkopen om er ‘iets anders’ op te laten bouwen en zelf een nieuw leven te beginnen. Hij nodigt zijn ex-vrouw Babette en hun zoon Antonin uit en ook een vroegere buurjongen, Benoit, die ooit samen met Antonin een mooie prille jeugd doorbracht. En dan ook nog Caro, zijn nieuwe en jonge vriendin.
Alles is zo vanzelfsprekend en eenvoudig voor de welstellende vader en minnaar. Het hilarisch dubbelzinnige waarmee Sierens en de spelers de handeling in de verf zetten sluit daar volledig bij aan en wordt doorgetrokken tot in de vertolking: Titus De Voogdt en Robrecht Vanden Thoren, zijn niet enkel zoon en kameraad maar maken er als travestieten (echtgenote, verpleegster, vriendin) bij momenten tegelijk ontroerende en karikaturale scènes van. Hier zorgt het scheutje overdrive, het snufje overacting van het zuur-zoute sausje voor de juiste smaak. Precies ook omdat vader-baron Tom Vermeir er zo strak in het pak tegenover staat. Zijn deftig voorkomen, zijn voornaamheid in spreken en beweging, zijn een masker dat een geslepen en asociaal karakter verbergt. Voeg daarbij de onafgebroken begeleiding door de uitstekende muzikant Jean-Yves Evrard, die zelfs een badminton-intermezzo tussen de jongens een instrumentaal duwtje geeft, en je geniet van een spektakel waarin meerdere registers worden opengetrokken.
Poepsimpel is éen van die stukken van Arne Sierens waarin het verhaal zo kort mogelijk wordt gehouden, want een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Het zit bij Sierens dus in wat getoond wordt, in wat bewogen wordt, zowel uiterlijk als innerlijk, in wat de spelers suggereren om de kijker op weg te zetten zelf een vervolg te breien aan wat te zien en te horen is. Tom Vermeir geeft in zijn vertolking van de ‘deftige’ echtgenoot en vader, niet direct prijs wat zijn gevoelens zijn en die afstandelijkheid vormt een muur waartegen de andere personages af en toe opboksen, terwijl ze ook voortdurend in tegengestelde richtingen geduwd worden. Dat doet denken aan een vroeger stuk van Sierens: Altijd prijs uit 2008 en toevallig of niet, ook een stuk met Titus De Voogdt, Robrecht Vanden Thoren en Jean-Yves Evrard.
In Altijd prijs gaat het over een confrontatie van twee twintigers die dringend een aantal frustraties kwijt moeten. Ze leren elkaar beter kennen, worden lot- en bondgenoten. Ook in dat stuk staat een doorgevoerde lichaamstaal centraal en krijgt ze een eigen choreografie, versterkt door live-muziek en door de gekleurde klanken van een typische spreektaal, in dienst van een gemoedsbeweging. In Poepsimpel staan De Voogdt en Vanden Thoren weer tegen- en naast elkaar, zij het dan in een totaal andere context, alhoewel gefrustreerdheid ook hier sterk naar boven komt. Door een nieuwbakken rijkaard in een eerder simpele en zeer herkenbare situatie te plaatsen, komt een vleug maatschappijkritiek naar boven. De stijve, gecamoufleerde perfectie en planning die allerhande betweters de burger momenteel opdringen, krijgt hier een leuke deuk. ‘We moeten volwassen zijn. Een keer op ons gemak zijn, kunnen lachen en dwaas doen, dat mag allemaal niet. Niet te zot doen, duwen ze in ons strot’, aldus een statement in een programmablad over het stuk. De grote verdienste van Sierens daarbij is, dat hij nergens belerend wordt. Volkstoneel? Ja, met de nadruk op toneel dat zoveel mogelijk in de realiteit staat en de kritische verbeelding van velen op een artistiek-ludieke manier spijst.
Info: www.compagnie-cecilia.be
