Tresoria van DRAAD-poppentheater: kort en schattig.

Op schattenjacht gaan, piraatje spelen, wie droomde er niet van als kind of deed spelend alsof? Maar het spelen van vroeger is nu ‘gamen’ en de computer is het speelterrein, het magische dromenland, althans voor Miel, de knaap die in Tresoria helemaal opgaat in het avontuur van zogezegde piraten die pen en inkt zoeken om hun belevenissen te kunnen opschrijven. Een symbolisch gegeven eigenlijk. Het schrift als basis van een bestaansbewijs.

Voor de makers van Tresoria is het een avonturenverhaal, want een ganzenveer (de voorloper van potlood en pen) en de nodige inkt, vind je zo niet zo maar. Een schateiland echter, heeft alles wat ze nodig hebben en dus gaan ze de schat halen waar hij zit en plukken een veer uit een overvliegende gans en uit de veelarmige inktvis die de ‘schat’ bewaakt, halen ze de nodige inkt.

Het lijkt eenvoudig maar wat de manipulatoren er van op de scène zetten, is een hele wereld waar we kunnen bij dromen, met een heus piratenschip op een golvende zee die ei zo na, een sloepje én de piraten verslindt. Een droomverhaal waar je met de nu voorhanden zijnde technologische middelen vele kanten mee uit kan. Maar de spelers van het DRAAD-poppentheater (Roeselare) houden de touwtjes strak in de handen. In de beperking tonen ze zich dan ook de meesters van de kunst in het manipuleren van poppen, zeg maar popjes, decorstukken en ander picturaal en muzikaal materiaal. In hun zwarte aankleding maken ze deel uit van decor én spel en bepalen ze dan ook het ritme van de bewegingen op het podium, die nu eens een zee vol vissen toont, dan weer inzoomt op het hoge piratenschip om tenslotte een storm te ontketenen.

Typisch in die voorstelling is, dat de popjes zeer klein zijn en daarmee de nietigheid van de mens tegenover de natuur rondom beklemtonen, maar anderzijds ook verwijzen naar een zekere stoutmoedigheid in het nastreven van een goede bedoeling: het redden van de schrijfkunst. Maar misschien gaat deze interpretatie van een volwassen toeschouwer weg van de naar een veel jonger publiek gerichte bedoeling. De knaap die bij het begin van de productie via zijn computer in zijn eentje in een piratenspel opgaat tot hij van zijn stoel valt, zal wellicht voor kinderen duidelijk genoeg overkomen om het verschil aan te tonen tussen het kunstmatige van een ingeblikt computerspel met het samen met anderen lijfelijk beleven, met alle risico’s van dien, van een podiumgebeuren in een sfeervolle zaal.

Opmerkelijk in Tresoria is trouwens ook hoe met klank en kleur wordt getoverd. Muziek als bewegingsfactor tussen de verschillende taferelen en kleur vooral in het weergeven in een bepaalde scène over de hele breedte van het podium, van de enorme rijkdom aan schakeringen die siervissen uitstralen, als was het een levend schilderij.

Tresoria is inhoudelijk én vormelijk beknopt. Kort en schattig aangekleed. Het DRAAD-poppentheater, met wortels in en herinneringen aan werk van vroegere West-Vlaamse pioniers in die branche, startte in 1979 en blijft verwonderen.

Info: www.draadpoppentheater.be