Gonzo. Een onvoltooide parodie?
De artistieke interesse van Abattoir Fermé uit Mechelen gaat uit van een scherp stellen van maatschappelijke situaties, van excessen en hallucinerende hersenkronkels. In 1999 begonnen, heeft het durvende gezelschap al een eigen weg gebaand in het verwijzen naar het kleuren buiten de lijntjes van het dagelijks leven. Ook in Gonzo wordt weer op zoek gegaan naar de essentie van een menselijk bestaan, naar wat het betekent mens te zijn in een wereld van overvloed aan materiële middelen. Daarmee sluit Abattoir Fermé aan bij het zoeken naar een nieuwe diepgang in spiritualiteit. Daarmee komen we ook tot de opvatting dat theater ontstaan is uit een ritueel dat het verborgene van het leven aan de oppervlakte brengt en een mens van zijn angst bevrijdt.
Voor Gonzo werd enige inspiratie geput uit de roman Fear and Loating in Las Vegas (1971) van de Amerikaan Hunter S. Thompson (1937-2005). Daarin rekent deze schrijver af met een aantal ervaringen die hij opdeed bij zichzelf en bij anderen omtrent het falen van de zogezegde omwenteling in de jaren zestig van de vorige eeuw die gepaard ging met een te grote vlucht in drugs en andere hallucinerende middelen. Zijn verhaal gaat over een zekere Raoul Duke en diens advocaat Dr. Gonzo en is bekend geworden als ‘gonzo journalistiek’.
In Gonzo verwijst Abattoir Fermé wel een paar keer naar Thompson, maar regie en spelers hadden blijkbaar genoeg aan de eigen inspiratie, waarmee een soort goeroe of kwakzalver als je wil, enkele onrustige individuen in een therapie samenbrengt. Een opdracht die Tine Van den Wyngaert met de nodige flair vertolkt. De kwakzalverij van de als ernstig verkochte therapeutische sessie is echter naderhand een opeenvolging van allerhande spielereien die uitmonden in overacting. De veronderstelde bedoeling, het hele goeroe-geloof te parodiëren wordt er door verzwakt. Een ietsje te veel amusement dringt zich op waardoor wordt voorbijgegaan aan het tonen van de levensangst die bij de personages wordt verondersteld, en meteen ook de bedrieglijke (commerciële?) achtergrond die bepaalde therapieën rechthouden, niet voldoende duidelijk wordt.
In acht genomen dat Abattoir Fermé in de eerste plaats op onderzoek uit is en zelfkritiek niet schuwt, dat het ook de grenzen van het theater maken wil aftasten en in het verleden al meer dan eens bewezen heeft daarmee een meevoelend publiek te bereiken, zal deze Gonzo voor regisseur en tekstschrijver Stef Lernous alsmede voor Tine Van den Wyngaert, Steve Geerts, Kirsten Pieters, Anneke Sluiters, Chiel van Berkel, voldoende aanleiding geven er zich even over te bezinnen, met in het achterhoofd het besef dat zelfs een uitstekende voorstelling nooit af is.
Info: www.abattoirferme.be
