MÉTISSE. Spanning en hoop rond ontwakend identiteitsgevoel

In samenwerking met de maatschappelijk geëngageerde Action Zoo Humain (Gent), vraagt ook Theater Antigone (Kortrijk) met Métisse aandacht voor het koloniale verleden van ons land, meer bepaald voor de problematiek waarmee kleurlingen geconfronteerd worden. Kinderen van een zwarte vader en een blanke moeder, kinderen met een donkere huid, hebben het vaak moeilijk, zowel met zichzelf als met anderen, zowel in de eigen familie als daarbuiten. Men denkt wel eens, dat gaat voorbij, maar de realiteit toont dat het nog altijd zo is. Op een bepaalde leeftijd worstelt elk kind met de vraag welke eigenheid men als mens eigenijk heeft.

Werk van auteur-regisseur Tom Dupont (°1977), die aan het RITCS (Brussel) regie studeerde en stage liep bij wijlen Eric De Volder en diens eigenzinnig creatief gezelschap Ceremonia (Gent), was ook al te zien bij Studio Orka, BRONKS, Tutti Fratelli, en voor een groot deel bij Theater Antigone.

Métisse kwam tot stand na contact met Ann Van Vaerenberg, een schrijfster van Afrikaanse afkomst en moeder van een twaalfjarige zoon die zich bij de overgang naar het middelbaar onderwijs bewust werd van zijn huidskleur en zich daar niet goed bij voelde. Ann Van Vaerenberg vroeg Tom Dupont iets op het theater te realiseren rond racisme en het zoeken naar identiteit. Dat is er nu met Métisse, een productie met artistiek advies van Chokri Ben Chikha, Zouzou Ben Chikha en Jos Verbist, waarin ook het psychologische aspect van een samenleven van blank en zwart wordt getoond.

De vertolking wordt gedragen door vier spelers. Kapinga Gysel, een zangeres uit Bunia en Kinshasa, die al sinds haar veertiende in Gent woont en Patricia Kargbo, in Roeselare geboren en leerlinge aan het RITCS, nemen het op tegen Katelijne Verbeke, bekende Vlaamse actrice met een jarenlange ervaring en tegen Lucas Van der Vegt, pianist en acteur die via Métisse zijn stage doet en niet enkel tekstueel maar ook voor een verantwoorde muzikale tussenkomst zorgt.

Het is echter niet alleen de knappe genuanceerde aanwezigheid van de vier spelers die boeit. Het geheel wordt ook nog gedragen door een scenografie van Geert Vandewalle waarin zowel licht (Maarten Thorrez), geluid (Niels Vanherpe) en video (Peter Monsaert) tot hun recht komen in een ruimte die ook suggestief is opgevat door vooral de vele witte matrassen die de vloer bedekken en een zekere slaapkamerrust suggereren in tegenstelling tot de spanning die wordt opgeroepen door vooral de kleindochter Etouri (Patricia Kargbo) die haar moeder en grootmoeder plots haar neuscorrectie voorhoudt met de vraag welk deel van haar afkomst ze eigenlijk moet afwerpen. De kern van het stuk zit eigenlijk in een veelzeggend beetje tekst waarmee de moeder haar dochter geruststelt: ‘ze zegt altijd, mama, ik voel mij maar een halve en ik zeg tegen haar: gij zijt niet half, gij zijt dubbel, gij zijt meer dan mij’. Dit moge dan meteen ook een antwoord zijn op de uitspraak van een Belgische senator die in 1937 zei: ‘blank en zwart zijn door God geschapen, métisses door de duivel’.

info: www.antigone.be  of  actionzoohumain.be