Indoor Weather: fascinerende voorstelling
P.U.L.S., voluit ‘Project for Upcoming artists for the Large Stage’, is het talentenpodium van het Antwerpse Toneelhuis. Sinds 2017 geeft het een podium aan getalenteerde makers die klaar zijn voor de grote zaal. Bij Indoor Weather krijg je als toeschouwer meteen van het eerste moment af het onbehaaglijke gevoel dat er iets mis is. Wat precies, wordt niet direct duidelijk, maar er is in de halfduistere grote zaal van het Antwerpse Bourlatheater een constante dreiging aanwezig. Wat die dreiging inhoudt, wat er precies gebeurd is, en wie of wat daar verantwoordelijk voor is, wordt nooit echt duidelijk gemaakt. Het heeft wellicht iets te maken met een ecologische ramp, want vanaf het begin van de voorstelling wordt er door degelijk beschutte en eigenaardig ingepakte figuren druk gepoetst en gestofzuigd: in de zaal, op de balcons, en op het podium.
De ruimte waarin iets wordt opgevoerd ook een belangrijke rol laten vervullen bij een voorstelling, is niet echt nieuw. Maar bij Indoor Weather krijgen zowel de toeschouwersruimte, als het podium én de toneeltoren van de Bourlaschouwburg een bijzonder prominente hoofdrol. Zo gaan er bijna constant trekken naar boven in de kap van het toneel, om nadien in een ander ritme en andere volgorde weer naar beneden te komen. Dit gebeurt in aanwezigheid van een personage, waarbij het niet duidelijk is of deze man de rijzende en dalende trekstangen dirigeert, dan wel ontwijkt. Een andere (vrouwelijk) personage is blijkbaar op zoek naar voedsel. Wanneer er vanuit de toneeltoren een onbestemd (dierlijk?) geluid komt (dat mij aan het kraken van noten deed denken) en even nadien wat (etens-) resten vanuit de toneeltoren op de grond vallen, haast deze figuur zich al pikkelend en leunend op een grote stok naar die restjes, en propt die gulzig in haar mond. Wanneer dit personage dan verder naar de overkant van de scène wil geraken, wordt ze tegengehouden door het verblindend witte licht van een spot (zoals een zoeklicht rond een gevangenis) zodat ze zich ijlings naar de plek haast waar ze vandaan kwam.
Stilaan wordt het duidelijk dat alle personages in een eigen ‘bubbel’ zitten, elk met een eigen ritme en een eigen evolutie. Zo beweegt het vrouwelijke personage met de stok zich elke keer moeizamer voort, tot ze tenslotte over de grond moet kruipen om haar doel (de etensresten) te bereiken. Alle personages, alle voorwerpen, geluiden en lichteffecten zijn constant in beweging. En hoewel het lijkt dat niets van dat alles een duidelijke connectie heeft met de totaliteit, schijnen alle elementen toch door elkaar beïnvloed te worden. Met het gevolg dat deze totale chaos al bij al een zekere wetmatigheid vertoont, een ‘ordo ab chao’, en het multimediale spektakel zelfs een soort van onheimelijke poëtische gevoelens opwekt.
Bosse Provoost (*1993) is theatermaker, die een opleiding volgde aan de toneelafdeling van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent. Ezra Veldhuis (*1991) is beeldend kunstenaar, die eveneens een opleiding volgde in Utrecht en aan de Gentse Academie. Daar ontmoette ze Bosse Provoost, en samen onderzoeken ze sinds 2018 de raakpunten tussen theater en performance, en de installatiekunst. Ze stellen in deze productie geen vragen waarop ze een duidelijke respons verwachten van hun kijkers of toehoorders, maar stellen wel degelijk de relatie van ‘de mensheid’ met de realiteit waarin ze leeft in vraag. Deze twee jonge ‘theatermakers’ staan in voor het concept, de regie en het lichtontwerp van Indoor Weather, en worden daarbij geholpen door de spelers Nathan Ooms, Kristien De Proost, Lobke Leirens en Benjamin Cools, en een uitgebreide schare medewerkers, waarbij we de acht technici die instaan voor de ‘trekkenbediening’ toch een extra pluim willen geven.
Deze werkelijk fascinerende voorstelling kreeg een heel prominente plaats in Love At First Sight, een festival dat in september (2021). jonge theatermakers en/of initiatieven in de kijker zette. Ze gaat ook in 2021 nog op toernee.
