Voetbal op hoge hakken. De andere(n) en ik
Alle theater is ontstaan uit de ingeboren spel-, bewegings-, en imitatiedrift van de mens en in de lange loop der eeuwen geëvolueerd van ritueel tot een cross-over tussen dans, theater, muziektheater en performance. In mime en alle andere vormen van bewegingstheater voert de lichaamstaal het hoge woord. Het is een discipline die niet zo vaak aangeboden wordt en Voetbal op hoge hakken (productie Kopergietery, Gent) van Randi De Vlieghe (al in 1993 begonnen) en Jef Van gestel (afgestudeerd in 2004) is een uitstekende gelegenheid om er mee in contact te komen. Met die voorstelling wordt vooral een publiek +15 jaar geviseerd en deze publieksnorm heeft te maken met de problematiek in verband met de oppervlakkige kijk op homoseksualiteit en hoe ermee wordt omgegaan, maar uiteindelijk is het een voorstelling geworden waarin de taal van het lichaam op een speelse manier naar ieders gading wordt beoefend.
Meer dan woorden kunnen zeggen, tonen De Vlieghe van Van gestel dat mensen op elkaar zijn aangewezen en hoe verschillend ook, ze zichzelf zijn en in bepaalde gevallen op elkaar gelijken. In een inleidende scène bewegen de twee spelers ritmisch naast elkaar. Ze stappen, dansen, figureren, en houden een gelijke afstand. Ze maken een verkenningstochtje. Ze voelen elkaars nabijheid maar laten geen emoties blijken. Ze nemen alle tijd om het terrein en elkaar te verkennen. Naarmate ze rondjes draaien stijgt ook de spanning.
De volgende scènes zijn een eenvoudig en logisch vervolg: er is toenadering en aarzeling, Woorden zijn totaal overbodig. Aankijken is ook aanvoelen en dat zegt genoeg. Bewegen is een interactieve taal. Geen gebarentaal maar een houding, een duidelijk innemen van een bepaalde plaats in de ruimte, een aanwezig zijn in de tijd. Tenslotte leiden de bewegingen tot handelen, tot het aanvaarden van de andere en het verder bewijzen van de eigen persoonlijkheid. Wat men gewoonlijk als mannelijk en vrouwelijk bestempeld, verdwijnt in een samen spelen en een samen voelen, een samen opgaan in een nieuwe alweer niet direct verifieerbare beweging en ook in een vaak weerkerende handeling, want leven is repetitief.
De Vlieghe en Van gestel tonen op een soepele en vooral spirituele manier hoe mensen met elkaar omgaan. Hoe ze blijheid en humor kunnen oproepen en ook ernst, moeheid en twijfel. Ze zetten ook het publiek aan het twijfelen of de herkenning met bestaande personen en toestanden wel klopt. De andere ben ik, mag dan al een filosofische bedenking zijn, in Voetbal op hoge hakken, wordt niet gevoetbald, maar de hoge hakken zijn er wel, in die zin dat de voorstelling voortdurend gespeeld wordt op het scherp van de snee: wat zit er allemaal achter die aanvankelijke technische en neutraal aandoende verschijningsvormen van de twee spelers en wat betekent uiteindelijk het zich verkleden en transformeren, en helemaal op het einde het beginnen praten, kletsen zeg maar met een zwaar dialectisch accent. De Vlieghe en Van gestel doen er alles aan om het rollenpatroon, waarmee de ‘publieke opinie’ elke menselijke relatie conditioneert, te doorbreken. Al kan het gesproken deeltje op het einde van de voorstelling nogal kitscherig en niet helemaal nodig overkomen, toch slaagt het tweetal er in voldoende materiaal aan te brengen om een pittig nagesprek uit te lokken over de betekenis van bewegingstheater in de vertroebelde kijk op relaties.
Info: www.kopergietery.be
